อตีตาพันธะ(มี E-bookนะคะ)

นี่!!..เจ้าพี่ เหตุใดถึงทำเช่นนี้? ปล่อยเฮาเดี๋ยวนี้!!!!" ร่างอวบขัดขืนพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดแน่น

"ทำไม่ได้รือ?..ผัวเมียกัน กอด หอมกันเช่นนี้ไม่ได้รือ?" จมูกโด่งที่รับกับใบหน้าอันหล่อเหลา กดลงที่พวงแก้มชมพูระเรื่ออย่างหนักหน่วง

"ว้าย!!!..เจ้าพระยาศรีพิพัฒน์ คิดจะทำอะไร? ปล่อยเฮาเดี๋ยวนี้นะ" ดุจดาวแม้จะดูอวบ ตัวยังใหญ่อยู่ แต่เมื่ออยู่ในอ้อมกอดของร่างแกร่งก็อ่อนระทวยยิ่งกว่างูเหลือมที่ถูกเชือกกล้วย มืออวบทั้งทุบทั้งตี พยายามผลักร่างแกร่งออก แต่ไม่เป็นผล ยิ่งขัดขืน อ้อมแขนก็ยิ่งรัดแน่นขึ้น

"ปล่อย!!!!..ปล่อยเฮา!!!!" ดุจดาวเริ่มโมโห ที่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย ซ้ำยังกดจูบลงมาที่ซอกลำคอขาวระหงส์อีกครั้งหนึ่ง ยิ่งทำให้ดุจดาวในร่างเจ้านางละอองดาวโมโหสุดขีด

"คิดหรือ? ว่าคืนนี้จะรอดจากเงื้อมมือของเฮาไปได้หนา..เจ้านางละอองดาว"

"อย่า!!!!..เจ้าพระยาศรีพิพัฒน์ .. อย่า!!! อย่าทำแบบนี้ เฮาขอร้อง!!!!"

"เรียกพี่เต็มยศเยี่ยงนี้ แสดงว่าชังพี่มากเลยหนา ใช่หรือไม่ในครานี้?"

"ใช่!!!!..เฮาชังท่าน ชังยิ่งนัก ถ้าท่านทำอะไรเฮา เฮาจะชังท่านไปจนตายเลยคอยดู!!!!"

แม้จะเจ็บปวดที่ได้ยินแบบนั้น แต่เจ้าพระยาศรีพิพัฒน์ก็ไม่อาจจะหยุดการกระทำได้ เพราะหากเขาปล่อยค่ำคืนนี้ผ่านไป เขาอาจจะสูญเสียจ้าวนางละอองดาวไปตลอดชีวิตเลยก็ว่าได้

"เยี่ยงนั้นก็ชังเฮาให้มากๆเลยหนาเจ้านางละอองดาวของเฮา"

พูดเสร็จปากนุ่มก็ประกบเข้าที่ปากบาง